بقیه دانشجویانی که روانشناسی میخوانند را نمیدانم ، فقط راجع به خودم این را میدانم که گاهی آنقدر میروم توی این نقش احمقانه روانشناسانهام که دلم میخواهد سر مبارکم را محکم بکوبم یه دیوار یا با مشت یک بادمجان درشت و حسابی بکارم پای چشمم یا اصلا با کارد میوه خوری سرم را ببرم بذارم روی سینهام! از بس که این ژست برای یک دانشجوی کارشناسی مسخره است و مضحک!
از قدیم راست گفتهاند که انسان باید پایش را اندازه گلیمش دراز کند یا لباسش باید اندازهاش باشد یا یک چیزی توی همین مایه ها